غزل های ابونواس

حسن بن هانی حَکَمی شناخته‌شده به ابونُواس اهوازی معروف به ابونواس، شاعر ایرانی‌تبارعرب بود. ابونواس از بزرگان شعر عاشقانهٔ عرب بود. او در شهر اهواز به دنیا آمد. از او به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین شاعران کلاسیک عربی نام می‌برند. او استاد تمامی شاخه‌های شعر عربی زمان خویش شده بود، اما شهرتش بیشتر به خاطر تصنیف‌های باده‌گساری و ستایش شراب (خَمریات) از ابونواس در روایت‌های فولکلور نیز یاد شده و یکی از شخصیت‌های کتاب هزار و یک شب نیز هست.
زیاده‌روی او در خوش‌گذرانی و آوردن شعرهایی در وصف آن سبب شد که وی را شاعرالخمره لقب دهند. دیوان شعرهایش امروزه در دست است و چندین بار در مصر به چاپ رسیده‌است. وی باورهای شعوبی داشت و به برمکیان نزدیک بود.
ابونواس در زمرهٔ یکی از بزرگان ادبیات کلاسیک عربی به‌شمار می‌رود. او تأثیر زیادی بر نویسندگان و شاعران پس از خود از جمله منوچهری دامغانی داشت. در دیوان ابونواس ۲۶۰ واژهٔ معرب به کار رفته‌است. صراحت او در بیان و نکوداشت پسردوستی، باعث آن شد تا در طول سالیان، مخالفان به سانسور آثار او بپردازند. تا آن‌جا که در سال‌های آغازین قرن بیستم میلادی، در سال ۱۹۳۲ نخستین سانسور نوین بر آثار او در قاهره روی داد، آن‌گاه که تمامی اشعار مربوط به پسردوستی (بچه‌بازی) او حذف شد. هم‌چنین در ژانویه ۲۰۰۱، تعداد ۶٬۰۰۰ کتاب از اشعار پدوفیلیایی او توسط وزارت فرهنگ مصر به آتش کشیده شد. در ایران عبدالمحمد آیتی غزل‌های ابونواس را به فارسی برگردانده که این کتاب اکنون نایاب است.


ما دو عاشق بودیم
که هنگام بوسه بر حجرالاسود
ناگهان رخانمان بر هم قرارگرفت
و بی آنکه خطا کنیم
به مراد دل رسیدیم
گویی که به وعده گاه آمده بودیم
اه که اگر کشاکش مردم ما را از هم جدا نکرده بود
تا ابد از هم جدا نمیشدیم.
و تا دیگران ما را نبینند یکسوی چهره خود را با دست پوشانده بودیم.
من و او در مسجد الاحرام کاری کردیم
که هیچ یک از نیکان در چنان مکان نکنند...